Een van mijn grootste angsten is denk ik toch wel oud worden. Ik blog niet voor niets over de quarterlifecrisis; ik vind 30 worden al een drama. Gevoelsmatig ben ik namelijk op die leeftijd een paar jaar verwijderd van de rollator en het bejaardentehuis. Overdreven natuurlijk, maar ik kan niet zeggen dat ik nooit over ‘later’ nadenk. Voor 100 dagen 100 banen ging Lonneke een dag aan de slag als IG verzorgende van ouderen. Lees in deze blog hoe zij deze dag in de ouderenzorg ervaren heeft.
aan het werk als ig verzorgende
Ik ging een dag aan het werk als IG verzorgende van ouderen. Ik was benieuwd hoe dit zou zijn, vooral omdat ik gevoelsmatig meevaar op wat iedereen roept: er is te weinig zorg voor de toenemende groep ouderen in Nederland.
meteen een klik
Ik ontmoette ’s ochtends Jan-Jaap. Zo’n persoon waar ik meteen een klik mee had. In één dag ging ik geven om een man die ik eigenlijk niet kende. De hele dag waren we samen een team dat kamers opruimde, medische controles uitvoerde en hier en daar sociaal een praatje maakten. Maar hij gaf de mensen iets extra’s, iets wat zoveel ouderen missen: liefde. De oprechte interesse en goede bedoelingen van hem raakte me ontzettend. Omdat ik wat extra tijd had, heb ik de hele dag gekletst met de mensen, gepraat over vroeger, het eten en over waar alle bijzondere antieke meubeltjes in hun kamer vandaan kwamen. En de bijzondere verhalen aangehoord over de meestal overleden geliefde die in een grote fotolijst op de salontafel van hun oude huis staat.
De hele dag moest ik terugdenken aan mijn eigen oma. Nadat opa was overleden moest zij na een aantal jaren verhuizen naar een verzorgingstehuis en dit vond ze niet leuk. En hoe vaak ik haar ook ging bezoeken, toch had ik altijd het gevoel dat ik haar achter liet op een plek waar ze niet wilde zijn. En dat doet pijn.
ontzettend leuke middag
Halverwege de werkdag hadden we tijd om een stukje te gaan wandelen met een mevrouw waar Jan-Jaap een bijzondere band mee heeft. Het zonnetje scheen, en dus gingen we met z’n drieën (stiekem met z’n vieren want de cameravrouw was er natuurlijk ook bij, maar dat weet de kijker zogenaamd niet) wandelen en een ijsje eten. Ik kwam niet meer bij toen ze me na het ijsje vroeg of ik zin had in een borrel, dat kon immers toch geen kwaad. Tijdens onze wandeling vertelde ze me ook dat vorig jaar haar broer was overleden en dat zij nu de laatste is die overgebleven is van 9 broers en zussen. Haar man is al jaren overleden en kinderen hadden ze niet. ‘Je gaat of op een dag eerder dood, of je bent net zoals ik als laatste over.’ Toen we terug kwamen in haar kamer zei ze: ‘Ik heb echt een ontzettend leuke middag gehad, dankjewel daarvoor.’ We waren een uurtje weggeweest en ze had een leuke middag gehad, hoe bijzonder.
Haar woorden zetten me ontzettend aan het denken. Want iedereen leeft in het hier en nu, en ook ik denk heel vaak ‘ja maar ik ben nog lang niet oud, ik zie het tegen die tijd wel.’ Maar ook dan hebben wij mensen nodig die voor ons zorgen. En als mijn verzorgers later ook maar een fractie van de liefde aan me geven van wat Jan-Jaap aan zijn patiënten geeft, zou ik het een stuk minder eng vinden om oud te worden.
meer weten?
Met 100 dagen, 100 banen laten we je kennismaken met de wereld van werk. Op ons YouTube kanaal zie je dagelijks een videoverslag van Lonneke’s werkervaringen. Met onze carrièretips en testen helpen wij je om jouw talent te ontdekken en ontwikkelen.
werken als verzorgende ig
